در انتهای شب

چقدر ترکیب هدی زین العابدین و پارسا پیروزفر به دور از هر اضافه کاری و اغراقی، خوب از آب دراومده! دو چهره زیبا طبیعی بدون گریم های مبالغه آمیز و کانتورهای زیاد. موهای سفید هدی زین العابدین، خالش، لک های صورتش. بازی و طرز بیان دور از اطوارش. کت شلوار مردونه ساده پیروزفر که باباهای عادی و مردای توو خیابون میپوشن. عینک فریم ساده ش. یه روزی از احساس و حال فیلم های قدیمی و بازیگرهای دور از ادا و نزدیک به واقعیت قدیم میگفتم، امروز به نظرم در انتهای شب همونه.
دیالوگ ها و شخصیت سازی و لوکیشن ها هم تا اینجا عالی. طرز برخورد شخصیت ها و دیالوگاشون کاملا فکر شده برنامه ریزی شده.یه مقدار تعداد کم بازیگران، مدت زمان کوتاه هر قسمت و تعداد قسمت های کم جای نقد داره که اونم فکر میکنم سبک فیلمه و تا اینجا اذیت نکرده. فقط یه جاهایی این به جزئیات نپرداختن ها اذیتت میکنه. مثلا رفتار عجیب بازیگر کودک در برابر گم شدن پدرش که فکر میکنم مرتبط با بیماریش باشه که اصلا باز نشد موضوع.شاید در آینده قراره جزئیات بیشتری ببینیم.
در هر صورت، خیلی پسندیدمشون!

.

پ.ن: بعد مدت ها یه پوشش مردونه مطابق سلیقه م توو سریال ها دیدم. چیه این شلوار های تنگ و تیشرتهای لانگ تن آقایون. ای بابا. قشنگ کت شلوار فاستونی بپوشین با پیراهن سفید. به زیبایی شهر کمک کنین!